Integracja sensoryczna to prawidłowe współdziałanie naszych zmysłów, które umożliwia nam wykonywanie wszystkich codziennych czynności. Wykonujemy na co dzień całą masę złożonych czynności, które są wynikiem planowania ruchu, a planowanie to zależy od stopnia integracji działania wszystkich zmysłów. Aby wykonywać złożone czynności, musimy najpierw prawidłowo odbierać wrażenia pochodzące z zewnątrz i z naszego ciała, odpowiednio je klasyfikować, porządkować i łączyć ze sobą. Procesy odbierania, klasyfikowania, porządkowania i łączenia wrażeń zmysłowych, zachodzą w dużej mierze poza naszą świadomością. Odpowiada za nie nasz układ nerwowy, to znaczy te jego części, których pracy nie jesteśmy świadomi, odczuwamy natomiast jej efekty. 

Twórczyni teorii integracji sensorycznej dr A. J. Ayers odkryła, że prawidłowe funkcjonowanie dziecka, a później dorosłego, nie zależy jedynie od prawidłowego rozwoju zmysłów takich jak: zmysł wzroku, słuchu, smaku i powonienia. Nie pomijając roli wymienionych wyżej zmysłów dr Ayers w swojej pracy naukowej i terapeutycznej udowodniła, że rozwój dziecka uzależniony jest od tego jak rozwijają się jego zmysły. Należą do nich: zmysł dotyku,  zmysł ruchu/równowagi oraz zmysł proprioceptywny/pozycji ciała. Zmysł dotyku pozwala między innymi na odbieranie wrażeń dotykowych takich jak: kształt, faktura i temperatura przedmiotów. Zmysł równowagi pozwala na odbieranie wrażeń związanych z ruchem ciała w osi góra-dół i wychyleniami w prawo i w lewo. Zmysł propriocepcji/pozycji ciała to odczucia pochodzące z mięśni i stawów, pozwalające na wykonywanie ruchów bez udziału wzroku. Propriocepcja umożliwia nam wyjście z wanny i ubranie się gdy podczas kąpieli zgaśnie światło.

Skutkiem słabej integracji zmysłów/integracji sensorycznej, dziecko może mieć różnego rodzaju kłopoty z codziennym funkcjonowaniem w domu, w przedszkolu, na podwórku i w szkole.

Metoda terapii integracji sensorycznej to, najogólniej mówiąc, system ćwiczeń, które mają nauczyć mózg właściwego reagowania na bodźce zewnętrzne.

Metoda przeznaczona jest głównie dla dzieci z trudnościami w uczeniu się (trudności wynikające z dysleksji, dysortografii itp.), dzieci autystycznych, nadpobudliwych psychoruchowo.

Określana jest jako terapia naukowej zabawy. Dziecko wykonuje ćwiczenia i zabawy ruchowe, które poprawiają jakość odbierania, przesyłania i organizowania bodźców, czyli ogólnie jakość funkcjonowania systemów sensorycznych.