Opracowany przez Weronikę Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Z tak zwanego baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie każdego zdrowego dziecka stworzyła  system terapeutyczny. Genialność  tej metody polega na jej prostocie i naturalności. Podstawowe założenia metody to:

rozwijanie przez ruch:

 

1.      świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,

 

2.      świadomość przestrzeni i działania w niej,

 

3.      dzielenie przestrzeni z innymi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

 

Normalna aktywność człowieka, wykonywanie przez niego czynności ruchowych o charakterze dowolnym – celowym jest uwarunkowana świadomością własnego ciała i własnej tożsamości. Człowiek musi odczuwać i znać swoje ciało, jego części, oraz poczucie własnego „ja”, istnienia jako jednostki. Jednym ze źródeł tej świadomości jest kontakt naszego ciała z podstawą: ziemia – podłoga. Stojąc „mocno na ziemi” odczuwamy to podłoże, własne stopy, czujemy własne ciało. Drugim ważnym źródłem odczuwania ciała jako całości jest wyczucie centralnej części ciała: brzucha i tułowia jako elementu integrującego ciało.Udział  w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Zaczyna mieć zaufanie  do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia.

 

Podczas zajęć prowadzonych metodą Weroniki Sherborne nauczyciel powinien pamiętać  o obowiązujących zasadach:

 

udział dziecka w zajęciach jest dobrowolny (można dziecko zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać);

 

nawiązuje kontakt z każdym dzieckiem,  utrzymuje kontakt wzrokowy;

 

zajęcia prowadzi w taki sposób by dla dziecka były przyjemne i dawały możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonywania własnych trudności i lęków, z poczucia większej sprawności fizycznej;

 

czynnym udziale dziecka we wszystkich ćwiczeniach;

 

prowadzący ściśle przestrzega praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji, aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii;

 

zauważa i stymuluje aktywność dziecka, daje mu szansę na twórcze działanie;

 

pochwała dla dziecka nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągniecie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia);

 

nauczyciel nie krytykuje dziecka i wykazuje się poczuciem humoru;

 

unika stwarzania sytuacji rywalizacyjnych;

 

prowadzący rozszerza krąg doświadczeń społecznych dziecka;

 

większość ćwiczeń, szczególnie początkowych, należy prowadzić na poziomie podłogi;

 

należy zaczynać od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając;

 

nauczyciel powinien zmniejszyć udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka w kształtowaniu programu zajęć;

 

należy stosować naprzemienne ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne;

 

zwracać uwagę na samopoczucie dziecka;

 

uwrażliwienie na zachowanie delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby;

 

zajęcia zawierają taki zestaw ćwiczeń dających poczucie bezpieczeństwa, oparcia i bliskiego kontaktu.

 

Planowane zajęcia muszą uwzględniać prawidłowości rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka oraz rozwoju procesu grupowego, a także możliwości i ograniczenia psychofizyczne dzieci, wynikające z zaburzeń ich rozwoju.

 

Metodę Weroniki Sherborne można zaliczyć do niewerbalnych treningów interpersonalnych. Zajęcia w grupie są szansą na zdobywanie i wzbogacanie doświadczeń społecznych. Mogą one pomóc dziecku w nauce bycia z innymi: zarówno z dziećmi, jak i dorosłymi. Czerpania satysfakcji z różnych form kontaktów społecznych. Aby stało się to możliwe, musimy zadbać o właściwy klimat w grupie, a to oznacza poczucie bezpieczeństwa i wzajemne zaufanie. Osiągnięcie takiego stopnia integracji grupy, w której dzieci współpracowałyby ze sobą, były aktywne, podejmowały wspólne działanie, często jest poprzedzone etapem wzajemnych konfliktów. Nie należy unikać czy bać się takich sytuacji. Warto stwarzać okazję do nauczenia się, jak można radzić sobie w sytuacjach konfliktowych z pożytkiem dla siebie i bez krzywdzenia innych. Sytuacje konfrontacyjne, będące „próbą sił”, są konieczne. Tylko wtedy dziecko ma okazję poczuć własną siłę i nauczyć się, jak sensownie jej używać. Praca w grupie powinna być okazją do znalezienia się w różnych relacjach z innymi ludźmi, do odważenia się na bycie silnym i na zaopiekowanie się innymi, jak i na poddanie się opiece innych, zaufanie im.